Pasi i ishte dhënë lamtumira e fundit dhe ishte varrosur me nderime të veçanta si luftëtar i lirisë në Nju Jork, më 24 mars 2024 , shokët e kamotshëm, Meriman Braha, Zymer Neziri dhe Binak Ulaj, së bashku me Shoqatën e të Burgosurve Politikë dhe Shoqërinë Lëvizja, më 6 prill 2024, në Prishtinë, organizuan pritje për ngushëllime për ndarjen nga jeta të ushtarit të UÇK-së, pjesëtar i Batalionit Atlantiku, Ymer Halil Kuka. Djali i Ymerit, Arbeni, vëllai, Mustafa dhe reja Luljeta, që kishin ardhur apostafat nga SHBA-ja dhe familjarët në vendlindje, do të ndajnë dhembjen me bashkëluftëtarë, veteranë të UÇK-së, zyrtarë të institucioneve shtetërore, shokë e miq që vinin për ngushëllime.
Ymeri ka lindur më 10 korrik të vitit 1942, në fshatin Vuthaj të Plavës e Gucisë, mu pranë kufirit që e ndante dhe vazhdon ta ndajë trupin e atdheut tonë. Posta e ushtrisë kufitare dhe ajo e milicisë jugosllave, të ngritura menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, që ishin vetëm disa dhjetëra metra larg shtëpisë së prindërve të tij, pa e hetuar do të nguliten në kujtesën e Ymerit të vogël si godina që mbillnin frikë e pasiguri. Kjo ndjenjë frike do të reflektohet tek ai shumë vjet më vonë.
Ymeri do të rritet e burrërohet me rrëfimet për krimet e represionin e organeve shtetërore mbi popullsinë shqiptare, të cilat do t‘i përjetojë edhe vetë që në moshë mitare. Në vitin 1956, në Plavë e Guci, si gjithandej në Mal të Zi, do të mbyllen shkollat shqipe. Ymeri, si dhe nxënësit tjerë shqiptarë, do të detyrohet t’ i vijojë mësimet në gjuhën serbe, por shumë nga nxënësit e gjeneratës së tij dhe të gjeneratave pasuese, do ta braktisin shkollën njëherë e përgjithmonë dhe marrin botën në sy. Në kushte të tilla ku shteti jugosllav ndalonte shkollimin në gjuhë amtare e, me këtë, edhe përparimin e të rinjve shqiptarë, ishin mësimdhënësit shqiptarë të qyteteve të ndryshme të Kosovës që ua hapën dyert e shkollave e fakulteteve. Në këto institucione arsimore, nxënësit shqiptarë nga Mali i Zi, Maqedonia, Presheva, Bujanoci e Medvegja, përveç se do të jenë të mirëpritur, në shumë raste do të jenë edhe të privilegjuar. Këtë të mirë jetësore ata s’ do ta harrojnë kurrë. Nuk do ta harrojë as Ymeri.
Pas diplomimit në Shkollën Normale të Pejës, i ndërgjegjshëm për misionin që i kishte caktuar vetes, ai do të jetë i gatshëm të punojë e të japë kontributin e vet kudo që kishte nevojë. Pa humbur kohë do të punësohet në shkollën 8 – vjeçare në Korishë, fshatin e njohur atdhedashës e arsimdashës në rrethinë të Prizrenit. Në punën e tij arsimore, përveç dijes dhe edukimit me kulturë qytetare, kujdes të veçantë do t’ i kushtojë frymëzimit të nxënësve me dashurinë ndaj atdheut. Për punën e tij me përkushtim, Ymeri do të gëzojë respektin e kolegeve e kolegëve, por edhe të prindërve e qytetarëve tjerë. Me qëndrimin dhe sjelljen e tij, ai do të fitojë besimin e koleges Nermine Rruka, mësimdhënëse e dalluar, me të cilën do të martohet dhe do t’ i bëhet shoqe e pandarë e jetës. Lindja e dy djemve , e Arbenit dhe Driteroit, do ta gëzojë e lumturojë këtë familje.
Pas disa viteve, për shkak të një gjendjeje të krijuar pa dashur e pa pritur, Ymeri dhe tre vëllezërit e tij, emigrojnë në SHBA. Edhe atje Ymeri, pa kursyer asgjë nga vetja e familja, do të angazhohet dhe do të japë kontributin e vet për ta ndihmuar Kosovën në përpjekjet e vazhdueshme për t’ u çliruar nga pushtimi serb. Ai do të marrë pjesë në protestat e shumta të zhvilluara në SHBA kundër terrorit e krimeve të policisë serbe ndaj popullsisë shqiptare, për njohjen e faktorëve vendimmarrës amerikanë dhe të faktorëve tjerë ndërkombëtarë me gjendjen e rëndë me të cilën përballej Kosova nën pushtimin serb në vitet e nëntëdhjeta e, veçmas, për fitimin e përkrahjes së këtyre faktorëve për luftën e drejtë mbrojtëse të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Pas Betejës së Prekazit, më 5, 6 e 7 mars 1998, kur lufta e UÇK-së po hynte në një periudhë vendimtare, Ymeri do t’i ngjeshë armët për t’ i dalë zot lirisë së atdheut si amanet brezash dhe obligim ndaj Kosovës për bukën, dijen dhe edukatën që i ka dhënë. Përveç kësaj, ai ishte i vetëdijshëm se pa këtë dije dhe pa këtë edukatë, shumë më shumë djem e vajza të krahut të atdheut të tij, por edhe të krahëve tjerë të atdheut, do ishin tjetërsuar apo do të kishin emigruar!
Kur eprorët ushtarakë të Batalionit Atlantiku kishin dashur ta pengonin Ymerin të mos u bashkohej për shkak të moshës, ai kishte ngulur këmbë duke u thënë: “Mu për shkak të moshës mund të mos kem më rast të luftoj për çlirimin e atdheut. Për këtë rast kam punuar dhe e kam pritur gjatë”. I vendosur, siç ishte gjatë gjithë jetës, kishte ardhur dhe bashkë me vullnetarët atlantikas u ishin bashkuar radhëve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, duke i shtuar kështu faqet e ndritshme të historisë së luftërave të shqiptarëve për një atdhe të bashkuar, të lirë e të përparuar.