“Më fal, nuk mund të flas, as të shkruaj, jam shumë i lodhur… Faleminderit për interesimin tënd, nuk jam mirë me shëndet!”
Ishte kjo porosia e fundit që kisha me të ndjerin, Zenel Ademin – Berjashin (65), i cili ditë më parë iku vjedhurazi në amshim.
Unë me Zenelin kisha komunikim të shpeshtë në viber. Distanca e pajisjet tjera me shumë disiplinë i zbatonim, sepse kjo belaçore e pandemisë shumë e pamëshirshme. Ku nuk ta merr mendja fshehej edhe qëllonte…
Ashtu edhe ndodhi. Rastësisht e takova të shqetësuar në derë të Shtëpisë së Shëndetit në Ulqin, edhe “cakërruam” bërrylat, siç apelonin institucionet shëndetësore. Më sugjeroi që të largohem…
“Bëra testin edhe ja, dola pozitiv…”
“Mos u shqetëso se ti rrëzon Malin e Gjanë, e po të frikëson Covidi-19!”, i thashë.
Pas 24 orësh Zeneli më thotë se është shtruar në Spitalin e Tivarit. Familjarët e tij më përgjigjen se është transportuar në Podgoricë, edhe ndodhet në oksigjenoterapi. Nuk lejojnë askënd që ta vizitojë. Në atë repart shëndetësor shërben një mjeke e re nga Ulqini, e cila i ka informuar rregullisht familjarët e Zenelit për gjendjen e tij.
Sëmundja bëhej gjithnjë e më e rëndë. Para se të biente në koma, kishte kërkuar ta shohë të bijën e tij të vetme, Mimozën. Ajo menjëherë ka udhëtuar për në Podgoricë, por pa djalin e saj të vogël, nipin e Zenelit, që aq shumë e donin njëri-tjetrin.
Babai hapi sytë e mbushur me lotë, shikoi të bijen e tij edhe nuk i hapi më!
Lajmi mori dhenë se ndërroi jetë Zenel Ademi – Berjashi.
Derisa shkruaj këtë përkushtim, shfletoj historinë jetësore të komshiut, mikut tim të nderuar, Zenelit. Ose, më mirë të them, bashkëshortes së tij të respektuar, Minires. Së pari, asaj i vdes babai, por kulmi i tragjedisë familjare ndodh vdekja aksidentale e djalit të tyre të vetëm Agimit, në udhëtim për në Prishtinë, ku studionte drejtësinë. Një dhimbje shumë e madhe për prindërit edhe motrën.
Disa ditë para se të ndërronte jetë Zeneli, bashkëshortes së tij i vdes e ëma.
“E kisha si shoqe që më trimëronte në këto sfida jetësore!”, shprehet Minirja.
Vdekja e Zenelit më ka tronditur tej mase, por lus Zotin të më ruaj Mimozën e djalin e saj që na pat freskuar shpirtin.
Ai i thërret me zë të lartë, sepse është mësuar t’i përqafojë, të lozin me lodra edhe të recitojnë ndonjë vjershë!
Zenel Berjashi ka qenë inxhinier i radiolidhjeve në Ndërmarrjen Tejoqeanike të Tivarit. I vetmi kuadër i përkatësisë shqiptare, i shkolluar në Kotorr.
Pas shpërbërjes së shtetit të përbashkët jugosllav, si shumica prej nesh, edhe Zeneli kishte shumë vështirësi administrative për të kompletuar dokumentacionin për t’u pensionuar.
Zeneli në kujtesë mbetet si njeri shumë parimor, inteligjent, simpatizues i shoqërisë civile, hulumtues i origjinës. Ka lënë pas pemën e prejardhjes së vëllazërisë dhe farefisit të gjerë në Krajë e Shkodër. Ka komunikuar mirë në disa gjuhë, si shqip, sllavisht, anglisht dhe italisht.
Ibrahim Berjashi