U lind më 20 korrik të vitit 1944, në fshatin Vuthaj të Komunës së Gucisë, nga e ëma Mejreme Hysenaj – Ahmetaj dhe i ati Muzli Ramë Ahmetaj, bajraktari i Vuthajve, familje kjo tipike tradicionale shqiptare, me traditë të lavdishme patriotike, atdhetare, bujare dhe mikpritëse, e vëllazërisë Ahmetaj, të bajrakut të Nikçit, e të fisit të Kelmendit. Në familje ku prindërit rritnin shtatë fëmijë, pesë djem dhe dy vajza, e Aliu ishte vëllai i dytë me radhë. I rritnin në kushte të pavolitshme ekonomike, të cilët si pjesa më e madhe e familjeve të kësaj treve, ekzistencën familjare e siguronin kryesisht nga punët e përditshme bujqësore dhe blegtorale.
Ali Muzli Ahmeti, mësimet e para të fillores, ciklin e ulët (I-IV) i kreu në vendlindje – në Vuthaj, ndërsa katër klasat e ciklit të lartë (V-VIII), të pestën, gjashtën dhe të shtatën në gjuhën serbokroate dhe të tetën në gjuhën shqipe, në shkollën tetëvjeçare të Gucisë, ngase regjimi i atëhershëm i pushtetit malazez gjatë tri viteve shkollore 1956-1959, ndaloi zhvillimin e mësimit në gjuhën shqipe në shkollën tetëvjeçare të Gucisë dhe në atë katërvjeçare në Martinaj, por jo edhe në simotrën e saj në Vuthaj, për t’i hapur sërish pas tri vitesh, në vitin shkollor 1959/60 kur Aliu ishte në klasën e tetë të cilën në këtë vit shkollor e kreu me sukses të lartë.
Aliu bashkë me shumë shokë, por jo edhe me shoqe vuthjane të asaj kohe, ka udhëtuar në këmbë çdo ditë mësimi nga dhjetë kilometra, me veshmbathje joadekuate e jo të mirë, rrugëve të papërshtatshme, dimrit shpeshherë të pa kaluara nga trashësia e borës, shumë herë edhe të uritur. Aliu ishte ndër nxënësit më të dalluar me sukses në mësime të gjeneratës së vet në shkollën fillore tetëvjeçare të Gucisë.
I etur për dritë dhe dije, dhe i entuziazmuar e frymëzuar nga bashkëvendësit më të vjetër vuthjanë, por edhe nga bashkëkombësit shqiptarë nga treva e krahinës së Plavës dhe Gucisë, e në veçanti për të ndjekur rrugëtimin e vëllait më të madh, Ibrahimit, që vijonte mësimet në shkollë të mesme, Ali Muzli Ahmeti donte që edhe ai ta vazhdonte shkollimin e mesëm. Ndonëse në vitin shkollor 1960/61, kur e kreu shkollën fillore, në Plavë dhe Guci nuk kishte shkollë të mesme me mësim në gjuhën shqipe, Aliu u regjistrua në Gjimnazin “11 Maji” (tani “Bedri Pejani”), në Pejë, si shumë nxënës të kësaj ane, të cilin në afat të rregullt e përfundon me sukses të lartë në qershor të vitit 1964.
Si shumë bashkëvendës dhe bashkëkombës shqiptarë nga treva e Plavës dhe Gucisë dhe më gjerë, ndarja e hershme e Aliut nga familja në moshën 16 vjeçare, kushtet e pavolitshme ekonomiko-sociale të kohës, përshtatja dhe adaptimi në jetën e qytetit dhe ambicia për dritë dhe dije, për Aliun kureshtar, ishin sfida të cilat me vështirësi u përballuan.
Për katër vjet të shkollimit të mesëm në gjimnazin e Pejës, Aliu me vëllain më të ri, Rexhepin, dhe dy bashkëvendës vuthjanë kanë ndërruar shumë shtëpi banimi, e madje edhe podrume të këtij qyteti, shumicën e dimrave pa ngrohje, e madje shpeshherë me lukth të zbrazët në mungesë ushqimi të mjaftueshëm. Por, për Aliun kureshtar, suksesi në mësime ishte mbi të gjitha.
Pas përfundimit të gjimnazit, drejtimi pedagogjik, Aliu regjistrohet në Fakultetin filozofik të Universitetit të Prishtinës, në degën e Gjuhës dhe letërsisë shqipe, në të cilin diplomon në vitin 1970 duke marrë gradën Profesor i gjuhës dhe letërsisë shqipe. Në fakultetin në fjalë, vazhdon studimet postdiplomike në degën e Letërsisë dhe në vitin 1979 merr gradën Magjistër i shkencave filologjike.
Mr. Ali M. Ahmeti, studimet e doktoratës degën e Letërsisë shqipe i regjistron dhe vijon në Universitetin e Zagrebit, por për fat të keq, pak para mbrojtjes së disertacionit të doktoratës, më 15 prill të vitit 1990, tragjikisht humbë jetën në fatkeqësi komunikacioni afër Lipjanit në Kosovë, kurse më 17 prill 1990, varroset me nderimet më të mëdha në varrezat e vendlindjes në Vuthaj.
Mr. Ali Muzli Ahmeti, mbi 20 vjet me përkushtim punoi në arsim. Ishte profesor i nderuar i gjimnazit “Sami Frashëri” të Prishtinës.
Por veprimtarisë së rregullt dhe të suksesshme në arsimimin e shumë gjeneratave të reja shqiptare, mr. Ali Muzli Ahmeti, aktivitetin dhe aftësitë e veta të punës letrare i ka dëshmuar dhe shprehur si studiues i zellshëm dhe mbledhës i pasionuar i letërsisë gojore – folklorit, kryesisht në trevën e krahinës së Plavës dhe Gucisë. Ka qenë edhe bashkëpunëtor i jashtëm i Institutit Albanologjik të Prishtinës. Në vitin 1986 boton studimin monografik me titull “Vajtimet dhe gjëmat shqiptare të krahinës së Plavës dhe Gucisë” i cili ishte tezë e magjistraturës. Pas vdekjes, në vitin 1995, iu botua vëllimi poetik me titull “Kur dritaret fiken”.
Studimi monografik i mr. Ali Muzli Ahmetit me titull “Letërsia gojore e krahinës së Plavës dhe Gucisë”, është vepra më e plotë deri më tani, që ka temë studimi trashëgiminë gojore të kësaj treve. Ajo ka një gjerësi mahnitëse rreth shqyrtimit të të gjitha llojeve të krijimtarisë gojore. Studimi në fjalë ka një strukturë të mirëfilltë shkencore. Autori mr. Ali Muzli Ahmeti dorëshkrimin e kishte përgatitur për ta mbrojtur si tezë të disertacionit të doktoratës, mirëpo vdekja e pamëshirshme dhe e papritur nuk e la për ta përmbushur edhe këtë përkushtim intelektual të tij. Vdekja e la në heshtje gjithë këtë punë të tij për 14 vjet me radhë, duke mos pasur kush të vejë dorë në përgatitjen e saj për botim. Më në fund, në vitin 2004, familja e autorit të ndjerë, bashkëshortja dhe vajzat të cilat i la pas vdekjes tragjike, gjetën mundësi dhe përkrahjen e shokëve të autorit për ta botuar dhe shtypur në Shtypshkronjën “Grafobeni” në Prishtinë.
Mr. Ali Muzli Ahmeti, ka publikuar studime, artikuj të ndryshëm shkencorë, punime letrare e kritike, etj. Po ashtu është paraqitur me kumtesa edhe në tubimet e ndryshme shkencore. Ka lënë në dorëshkrim shumë materiale të letërsisë gojore, studime dhe punime letrare.
Fati i zi e deshi që vizionari i denjë i çështjes së arsimit dhe veprimtari i paepur i letërsisë gojore shqiptare, mr. Ali Muzli Ahmeti, në hovin, lugun, vrullin, elanin dhe aktivitetin më të madh të punës së tij shumë-përfshirëse papritmas dhe në mënyrë tragjike të ndahet nga jeta, duke lënë shumë punë dhe angazhime të filluara të papërfunduara. U nda nga jeta mu atëherë kur më së shumti pritej prej tij.