Të gjitha fushat i kanë pionierët e vet. Ata që të parët filluan një rrugëtim, kur rrethanat janë kundër tyre dhe kur interesin e përgjithshëm e kanë mbi atë personal. Vend të posaçëm zënë të parët e arsimit, sepse nuk ekziston asnjë aktivitet shoqëror i cili më shumë se dija e ngrit një popull apo komunitet. Një pioniere e këtillë ishte zonja Qauthere Pelinku-Llunji.
Fëmijëria, shkollimi dhe martesa
Mësuesja Qauthere lindi në një familje ulqinake në Shkodër në vitin 1921. Familja Pelinku ka emigruar në Shkodër në vitin 1880. Shtëpinë e ka pasur në lagjen e Meterizit. Ajo në moshë shumë të re dhe motra Xhyhere mbesin jetime, pa nënë. Babai Ahmedi ishte kapedan barke dhe vajzat transferohen te axha Muhameti në Tiranë, ku vijojnë shkollën fillore dhe më vonë Institutin Pedagogjik “Nana Mbretneshë”. Familja Pelinku dhe Llunji kishin njohësi të kamotshme dhe këtë miqësi e shtojnë me martesën e zonjës Qauthere me Muhamet Llunjin në vitin 1946. Rasti e deshi që të martohet në një nga familjet më patriotike dhe përparimtare të Ulqinit që padyshim luajti rrol të rëndësishëm në rrugëtimin e saj në arsim.
Sfidat dhe meritat gjatë punës si mësuese dhe edukatore në Ulqin me rrethinë
Me mbarimin e Luftës së Dytë Botërore kishte një mungesë kronike të mësimdhënësve në gjuhën shqipe dhe zonja Qauthere, menjëherë me të ardhur në Ulqin, filloi punën si mësuese (me 30 mars 1946) në shkollën e vetme shtatëvjeçare të qytetit. Filloi punën në klasën e dytë me rreth 60 nxënës. Koha e pasluftës në arsim ishte plot sfida, siç shihet edhe nga numri i nxënësve. Mungonin librat, të gjitha llojet e mjeteve mësimore, ndërsa klasat ishin me nxënës të moshave të ndryshme. Por nuk ishin këto sfidat e vetme. Asnjë tregim dhe histori nuk është i plotë nëse nuk merret parasysh konteksti i kohës. Ishte kohë e burrave në të cilën gratë nuk kishin rrol jashtë shtëpie. Ishte kohë kur gratë myslimane (dhe jo vetëm myslimane) të Ulqinit ishin të mbuluara, pak të arsimuara dhe të kufizuara në jetën e shtëpiakeve. Edhe pse pjesa më e madhe e aprovonte punën e saj fisnike, kishte edhe raste presioni, sidomos në vitet e para, që një femër nuk duhet të punojë mësuese. “Më ka qëlluar disa herë të më thonë direkt dhe indirekt, që një femër duhet të qëndrojë në shtëpi, që duhet të jetë e mbuluar dhe se vajzat nuk kanë nevojë për më shumë se katër klasë shkollë. Nuk më bënin shumë përshtypje dhe nuk i gjykoja. Isha e bindur në rëndësinë dhe të mirën e punës që bëj. Në suksesin e punës time ka qenë vendimtare përkrahja që kisha nga bashkëshorti im Muhamedi, pa të cilin çdo gjë kishte qenë shumë më e vështirë”, thoshte mësuesja Qauthere.
E përkushtuar që ta vazhdojë misionin e vet, Qautherja pranoi pozitën e mësueses në fshatrat e Ulqinit, në Kllezën dhe Shtoj. “Për të mbërritur te shkolla në Kllezën , përpos me autobus, ishte e nevojshme që edhe një pjesë e mirë e rrugës të përshkohej në këmbë. As në Shtoj nuk ishin kushtet shumë më të mira, falë mungesës së infrastrukturës në atë kohë. S’ka qenë e lehtë, por për asnjë moment nuk dëshpërohesha. Përkundrazi, çdo vështirësi ishte një shtytje më shumë dhe vërtetim që bashkëkombësit e mi kanë nevojë për dituri se vetëm dija sjell ditë më të mira”, shprehej mësuesja Qauthere.
Me kalimin e viteve, një gjeneratë e re mësuesish të aftësuar në Kosovë ishin kthyer në vendlindje dhe mësuesja Qauthere vendosi të kalojë si edukatore në Parashkolloren e Ulqinit, ku qëndroi deri në pension.
Aktivitetet jashtë shkollës për të mirën e komunitetit dhe kombit
Puna e mësueses Qauthere nuk mbaronte në bankat e shkollës. Siç kujtonte në vitet e fundit të jetës, “shfrytëzoja çdo rast për t’i bindur prindërit për nevojën për shkollimin e mëtejshëm të fëmijëve, e posaçërisht vajzave”. Gjithashtu kishte shumë prirje në rrobaqepësi, aftësi të mësuar në Institutin Pedagogjik në Tiranë, të cilën ua përcolli disa vajzave të Ulqinit.
Merita e mësueses së dashur Qauthere nuk është vetëm si mësimdhënëse, por edhe si shembull që femra shqiptare mund të luajë role të rëndësishme edhe përtej oborrit të shtëpisë. Guximi që për të mirën e komunitetit dhe kombit t’i kundërvihet opinionit dhe mesit, meriton përuljen, respektin dhe kujtimin e gjeneratave të reja.
Pishtarja e arsimit në gjuhën shqipe, Qauthere Pelinku-Llunji, e cila provoi të sfidojë tabutë e kohës, vdiq në Ulqin, më 18 nëntor 2006.
Të gjithë ne qëndrojmë në supet e atyre që ishin para nesh. Shoqëria që gëzojmë ne sot është prodhim i përpjekjeve, sakrificave dhe vuajtjeve të gjeneratave më parë. Raporti që kemi me të kaluarën është raporti që krijojmë me të ardhmen, prandaj nuk duhet të harrojmë, sepse nëse neve harrojmë sot, edhe ne do të jemi të harruar nesër.