Detari i njohur nga Rana, Xhavit Vogliqi – alias Davori, Varadero, shpeshherë përdor një thënie lidhur me detin dhe anijet ku ka naviguar, mbi rolin e kapedanit në barkë. “Kapedani e ka timonin në dorë” dhe vazhdon: “Unë jam përgjegjës për barkë, për kargo edhe për ekuipazh”. Barkën mund ta udhëheqë një kapedan, natyrisht me ndihmën e ekuipazhit, por ai vendos dhe është përgjegjës! Një krahasim me rolin e kryetarit, pra të kapedanit në komunë, them unë. Shpeshherë kur pimë kafen e parë të mëngjesit në kafenenë “Timoni” në Ranë të Ulqinit, e përdorim këtë shprehje duke e krahasuar komunën tonë me një barkë dhe me rolin e atyre që janë sot apo kanë qenë në krye të qytetit tonë që prej fillimeve të tranzicionit.
Nuk ndalet me kaq “Davori”, por shton me zë të lartë edhe një fjali tjetër të famshme: “Ku jemi ne sot? Ku jemi, mar, ku jemi?!”
Ne e dimë dhe e kuptojmë, pak a shumë, se për çfarë e ka fjalën ai! Ku jemi ne sot sa i përket zhvillimit ekonomik, turizmit, kulturës dhe në shumë fusha të tjera?! Natyrisht këtu është fjala për të gjithë ata “Kapedanët” të cilët kanë qenë prej fillimit të tranzicionit e deri sot. Përpos dyve, të gjithë kanë qenë shqiptarë.
Si një punëtor i turizmit, më duket se po kthehemi në vitet ‘90 në turizëm dhe në ekonomi. Nuk ka më të huaj nga Perëndimi, ka pak ose aspak fluturime me mysafirë nga Gjermania. Në fakt, ka gjermanë por shumë prej tyre kanë blerë banesa apo shtëpi, ku banojnë ata dhe të afërmit e tyre.
Në fokus të këtij vështrimi tim të shkurtër është “kapedani” dhe ekipi i tij i ndërruar para pak kohësh, i cili qeverisi për dy vjet Komunën e Ulqinit. Megjithëse nuk jam kompetent të bëj analiza më të thella mbi qeverisjen e tyre dyvjeçare, për çka më së miri do të flasë koha, si qytetar aktiv kam përcjellë punën e tyre. Po ashtu gjatë kësaj periudhe kam pasur rast t’i shoqëroj si ciceron shumë politikanë dhe mysafirë nga vendi dhe bota, në mesin e të cilëve edhe kryetarin e Malit të Zi, Jakov Millatoviq, kryetaren e Kosovës, Vjosa Osmani etj.. Nga kjo mund të konkludoj se ekipi drejtues i Komunës së Ulqinit e ka dëshmuar veten për mirë në shumë raste duke u treguar të sjellshëm, të edukuar dhe të aftë, pavarësisht nga mosha.
Nuk duhet të harrohet se ky ekip ka gëzuar një përkrahje të madhe nga politikani më i madh në këto treva – Dritan Abazoviq, i cili gjatë mandatit të tyre dyvjeçar ka qenë kryeministër i Malit të Zi dhe do të mbetet në historinë e qytetit dhe të popullit tonë si shqiptari i parë që është bërë kryeministër i Malit të Zi. Prandaj unë kam mendim pozitiv për punën e tyre. Është e kuptueshme që ka mendime të ndryshme, por është lehtë të kritikosh pasi që gjithmonë mund të gjeni gabime dhe të keni vërejtje. Por nuk duhet harruar që ky ekip menaxhues ka dhënë kontribut të madh për zhvillimin e sportit, për organizatat humanitare, botimin e librave, si dhe kanë ndihmuar të gjithë ata që kanë kërkuar ndihmë. Gjithashtu duhet të përmendet që sektori joqeveritar ka përfituar ndihmë të madhe për aktivitetet e tyre për të mirën e qytetarëve.
Dhe ajo që është mbase më e rëndësishme, në fund të mandatit të shkurtër dyvjeçar, llogarinë bankare të Komunës së Ulqinit e kanë lënë në gjendje pozitive, ndërsa nuk e di që gjatë kësaj periudhe llogaria bankare e Komunës të ketë qenë e bllokuar, siç ka ndodhur jo rrallëherë më përpara.
Për t’iu rikthyer thënies (pyetjes) së “Davorit”: “Ku jemi, mar, ku jemi…?!”, kush e ka sjellë Ulqinin në këtë gjendje?! Natyrisht, më së shumti pushteti qendror, por nuk duhet harruar se që në fillim të tranzicionit në pushtet kanë qenë gjithmonë njerëzit tanë, si “kapedanë” në rolin e kryetarëve. Periudha e pluralizmit pa dyshim që ka ndikuar pozitivisht për fitimin e disa të drejtave të mohuara të shqiptarëve si popull autokton në Mal të Zi, por sa kanë bërë njerëzit tanë në pushtet këtu?! Secili prej tyre, në postet që i kanë pasur, qoftë në pushtetin lokal, në qeveri apo në Kuvend, kanë bërë diçka, aq sa kanë mundur dhe aq sa i ka lënë pushteti i Malit të Zi. Por, a kanë mundur të bëjnë më tepër?! Ku ndodhemi sot në krahasim me komunat e tjera bregdetare në Mal të Zi?
Mendoj se ende jemi në margjinat e zhvillimit të ekonomisë dhe turizmit në Mal të Zi dhe kjo jo vetëm për fajin e dikujt tjetër. Nuk mund të ankohemi se nuk kemi pasur mundësi të kemi zhvillim më të mirë ekonomik dhe turistik, pra një zhvillim të përgjithshëm të qytetit të Ulqinit pasi që prej fillimit të pluralizmit postet drejtuese në Komunën e Ulqinit i kanë mbuluar kryesisht njerëzit tanë. Të gjithë e dimë se pushteti qendror ka pasur ndikim të madh në pushtetin lokal në Komunën e Ulqinit, por sa kanë bërë politikanët dhe pushtetarët tanë, konkretisht kryetarët apo “Kapedanët” e Komunës për t’i kundërshtuar ata?! Kjo është një pyetje që e kanë bërë dhe vazhdojnë ta bëjnë qytetarët tanë. Të gjithë ne e kemi ditur që pa pushtetin qendror nuk ka mundur të vendoset pothuajse asgjë, por deri në çfarë mase është dashur të jetë ndikimi i tyre, mbetet enigmë!
Po sot, me ndërrimin e pushtetit qendror pas 30 viteve, a është gjendja më e mirë apo vazhdon të jetë njësoj? Kjo është një pyetje për të gjithë ne, por më tepër për ata që kanë qenë në pushtet pas asaj kohe.
Lexoj që Ulqinit duan t’ia heqin statusin e qytetit. Madje, një ministër shqiptar po na tregon dhe po na mëson nëpër media se si duhet të veprojmë për ta kthyer përsëri statusin e qytetit. A ka ai kapacitet të na mësojë ne?!
“Ku jemi, mar, ku jemi e ku kemi ra, ku kemi mrrit…?!”, përsërit “Davori”.
Ndërrimi i pushtetit para disa ditësh në komunën tonë do të tregojë se ku jemi. Pushtetit të ri me Genc Nimanbegun si “Kapedan” në krye i dëshiroj sukses. Është kalali, banor i Kalasë së Ulqinit dhe kemi shpresë të madhe se do të bëjë më shumë për qytetin tonë në përgjithësi dhe në veçanti për Kalanë, pasi që kemi disa gjëra esenciale të cilat kërkojnë zgjidhje urgjente, si rindërtimi i bedenit, rrënimi i objektit famoz në afërsi të tij, vazhdimi i rinovimit të muzeut, vazhdimi i ndërtimit të kalldrëmit, Festivali “Skena Verore”, traktorët… Por ai duhet ta marrë dhe ta mbajë timonin e barkës fort në dorë, pasi që ai është “Kapedani i barkës”, kurse barka nuk mund të ketë dy kapedanë. Ai është pasardhës i familjes së kapedanëve me famë nga Kalaja, e të mos flasim për përvojën politike dhe drejtuese mbi 17-vjeçare, duke filluar nga posti i deputetit në Kuvendin e Malit të Zi, pastaj nënkryetar i Kuvendit të Malit të Zi etj. Kështu që duam të besojmë se me autoritetin e tij Ulqini do të fitojë një prosperitet siç e meriton, me popullatë autoktone shqiptare dhe me burime të shumta zhvillimore.